به هلالِ ابروانِ قمرِ عشق قسم، آن دلبر /که بُود خالق سلمان گوشه ي چشم قمر

برقِ چشمان ابالفضل بُود،چون دم تيغ /از نگاهش به فرار است عدو، سمت سقر

ضربه هايش حيدري،وِتر بود و آهنين /يا ز سر او دشمنش را نصف ميکرد ،يا کمر

غيرتُ الله بُود ،تک يلِ بي مثل علي /نعره ميزد چاک ميخورد از عدويِ او جگر

گر که درهم ميکشيد ابرويِ خود سمتِ کسي /پس نمي ماند از عدويش در فلک حتي اثر

مَه بُود جلوه اي از صورتِ ماه ساقي /گيسويش حبل خدا و صورتش، مثلِ گُهر

سرو قامت، ماه طلعت،ساقي اهل حرم /من سگ کوي توام،اي بر بني هاشم قمر

مهرباني، دستگيري، بس شجاعت دارد او /پسر امُّ الادب باشد ،به زهرا هم پسر

حاجتي داري ببر بر درگه باب الحوائج بازگو /چون کسي نوميد ناگشته ز اين درگاه و در

هر کجا برده شود نام علمدار حسين /مهدي زهرا شود حاضر،ميان بزم دلجوي قمر